Ik krijg een knuffel...

Ik krijg een knuffel! Nee, ik krijg niet zomaar een knuffel, ik krijg een knuffel die uit haar tenen lijkt te komen!

Noor vertrekt uit mijn kantoor met een glimlach op haar gezicht. En dat kwam toch ook een klein beetje door mij. Wat een fijn gevoel. Voor haar, maar ook ZEKER voor mij.

Noor is naar mij doorverwezen door een collega uit het preventieteam. Ze spreekt niet perfect Nederlands, maar ze weet zich te redden. Het gesprek wordt af en toe gevoerd met handen en voeten, maar dat geeft niet. We praten. Ze voelt zich op haar gemak en er is contact.

Het gezin van Noor woont al 15 jaar in Nederland. Vader, moeder, een jongen en een meisje. Ze zijn alle twee al uit huis en hebben allebei een leuke relatie. Noor heeft een huwelijk van meer dan 20 jaar achter de rug. Ze is er eigenlijk klaar mee. Ze wil rust in haar hoofd. Ze wil tijd voor haarzelf. Ze zegt dat ze al heel snel kinderen heeft gekregen. Ze heeft haar opleiding niet af kunnen maken en heeft niet leren autorijden (Dat hoeft toch niet schatje? IK kan toch autorijden!). Kortom: ze vindt dat ze veel gemist heeft in haar leven. En dan nu ook nog in de overgang! Hormonen die alle kanten opvliegen!

We bedenken een plan om wat meer rust in haar hoofd te creëren. Een to-do-lijst… Wat wil ik? Hoe bereik ik dat? En wat heb ik daarbij nodig? Noor is er klaar voor, ze heeft er zin in. Ze heeft een voorbeeld opgeschreven en we zijn het gesprek aan het afronden.

Plotseling voel ik het. Een warmte die halverwege mijn lijf begint en die zich een weg baant naar boven. Naar mijn gezicht… Ik grijp snel naar het waaiertje in mijn tas en verontschuldig me. Ik wapper en wapper en probeer weer wat af te koelen. Ondertussen ligt Noor dubbel van het lachen. Ja… ik heb ook last van die hormonen… De tranen lopen haar over de wangen van plezier. En als ze weggaat, krijg ik een knuffel. Zo één die uit haar tenen lijkt te komen…